Krystyna córka Lavransa. Tom 2. Żona

Drugi tom pisanej w latach 1920-1923 powieści Sigrid Undset "Krystyna córka Lawransa" ma tytuł "Żona". Drugi tom jest dłuższy od pierwszego, ale równie świetny, równie wybitny. Składa się z trzech części. Część pierwsza pt "Owoc grzechu" opowiada o pierwszym okresie małżeństwa Krystyny z Erlendem. Cześć druga pt. "Husaby" mówi o dalszych losach, o kolejnych latach życia Krystyny i jej najbliższych, które związane były przede wszystkim z wymienioną posiadłością. Trzecia część ma tytuł "Erlend syn Mikołaja". Akcja tej części koncentruje się wokół Erlenda, czyli męża Krystyny, który zostaje spiskowcem, zostaje pozbawiony wolności i ociera się o śmierć.
Cóż dzieje się w tym tomie? Bardzo, bardzo dużo. Na przykład Krystyna rodzi kolejne dzieci, umierają jej ojciec i matka, a Erlend zostaje wtrącony do więzienia. Tej ostatni wątek jest niezwykle ciekawy, mówi o spisku, który miał doprowadzić do tego, aby Norwegia była znów w pełni niezależnym państwem, więc miał doprowadzić do zerwania unii ze Szwecją i miał za cel obalenie króla Magnusa. Tom warto przeczytać między innymi z tego powodu, ale tych powodów jest wiele. Widać, że autorka poprzedziła napisanie tej książki długimi, rozmaitymi studiami z zakresu historii, literatury, filozofii średniowiecznej (XIII i XIV wiek) Norwegii. Książka dopracowana niemal pod każdym względem. Od strony artystycznej oraz merytorycznej to zdecydowanie górna półka europejskich powieści historyczno-obyczajowych.
Prawie wszystko znów mi się podobało. Dialogi, sposób narracji, wątki obyczajowe i historyczne, akcja powieści itp. - wszystko zasługuje na noty najwyższe lub prawie najwyższe. Od razu sięgam po tom trzeci pt. "Krzyż". Myślę, że także będzie znakomity.

Drugi tom pisanej w latach 1920-1923 powieści Sigrid Undset "Krystyna córka Lawransa" ma tytuł "Żona". Drugi tom jest dłuższy od pierwszego, ale równie świetny, równie wybitny. Składa się z trzech części. Część pierwsza pt "Owoc grzechu" opowiada o pierwszym okresie małżeństwa Krystyny z Erlendem. Cześć druga pt. "Husaby" mówi o dalszych losach, o kolejnych latach życia...

To taka książka dla której potrzeba mi więcej czasu. Żeby po nią sięgnąć musiałam wiedzieć, że mam co najmniej pół godziny na czytanie. Dała mi wiele przemyśleń i bardzo chętnie bym z kimś o niej porozmawiała, ale nie jestem w stanie jej teraz ocenić.

To taka książka dla której potrzeba mi więcej czasu. Żeby po nią sięgnąć musiałam wiedzieć, że mam co najmniej pół godziny na czytanie. Dała mi wiele przemyśleń i bardzo chętnie bym z kimś o niej porozmawiała, ale nie jestem w stanie jej teraz ocenić.

Genialna książka o rodzicach i dzieciach, o małżeństwie, o relacjach z Bogiem i takich niedocenianych dziś wartościach jak lojalność, posłuszeństwo i zaufanie. Mówi o cenie samowoli i pychy, o drodze odkupienia i przebaczenia. Wszystko to osadzone w realiach czternastowiecznej Norwegii, opisanej z wielkim znawstwem i miłością, wrażliwością na liturgię i sztukę sakralną. Przekonująco oddane stosunki społeczne i gospodarka i życie codzienne, krajobrazy i stany przyrody tworzą wspaniały klimat książki. Mimo to żadną miarą nie nazwałbym ją opisem ciężkiej doli kobiety w średniowieczu. Wszystko, co dotyczy wiary i relacji międzyludzkich jest w pełni aktualne i dziś.

Genialna książka o rodzicach i dzieciach, o małżeństwie, o relacjach z Bogiem i takich niedocenianych dziś wartościach jak lojalność, posłuszeństwo i zaufanie. Mówi o cenie samowoli i pychy, o drodze odkupienia i przebaczenia. Wszystko to osadzone w realiach czternastowiecznej Norwegii, opisanej z wielkim znawstwem i miłością, wrażliwością na liturgię i sztukę sakralną....

Druga część trylogii “Krystyna córka Lavransa” nieco bardziej podobała mi się od pierwszej, ale też szału nie było. Język jakim posługuje się autorka książki, rozwlekłe opisy i dialogi mocno archetypiczne chwilowo bardzo mnie nużyły i wyłączałam się z akcji. O Ile w ogóle można powiedzieć, że w książce jest jakaś akcja.

Obserwujemy pożycie małżeńskie Krystyny i Erlenda, którzy pobrali się wbrew woli ojca dziewczyny, Lavransa. Ona rodzi mu syna za synem i przy każdym porodzie cierpi straszne katusze, ledwo uchodząc z życiem. Czy w tamtych czasach kompletnie nie znano się na antykoncepcji? Chociażby jakieś metody naturalne. Najwyraźniej dla kobiet w średniowieczu normalne było, iż “co rok to prorok”... To małżeństwo nie będzie sielanką, a dlaczego, to przekonajcie się sami.

Były narzeczony Krystyny, Szymon Darre, z którym zerwała zaręczyny, będąc wdowcem, poślubia jej młodszą siostrę Ranmorgę. Ale wiedząc jak bardzo Szymon kochał Krystynę i jak przeżył numer jaki mu wywinęła, czy możemy się spodziewać, że mimo wszystko to małżeństwo okaże się szczęśliwe?

Mocno poruszyła mnie scena, w której umierał Lavrance i żegnał się z rodziną, przyjaciółmi. Strasznie to było smutne, przejmujące. Również to w jaki sposób pod koniec życia ułożyły się jego relacje z małżonką zasługuje na uwagę. Jak wiele tam było ciepła, wybaczenia, miłości i przyjaźni.

Jest tu też sporo polityki (nuda!),bajkowych opisów urzekającej, norweskiej, surowej przyrody i codzienne czynności, obrządki, związane z codziennym funkcjonowaniem, opis relacji międzyludzkich, ale też sporo guseł i zabobonów albo dyskusyjnych metod leczenia jak na przykład dosyć powszechnie stosowane przy różnych chorobach upuszczanie krwi. Duże znaczenie w życiu ludzie odgrywa kościół i wiara, co nie przeszkadza im grzeszyć i łamać wszelkie możliwe zasady, wszak krew nie woda.

Przekonałam się, że saga o Krystynie to nie do końca moja bajka. Nie dla mnie ten typ literatury, zupełnie nie trafiło to w mój gust, przez co chwilami mocno męczyłam się przy lekturze tej książki. Trzeba jeszcze przebrnąć przez ostatni, trzeci tom i zakończyć dosyć smętną przygodę z Krystyną. I nie zamierzam nigdy ponownie sięgać po tę trylogię.

Druga część trylogii “Krystyna córka Lavransa” nieco bardziej podobała mi się od pierwszej, ale też szału nie było. Język jakim posługuje się autorka książki, rozwlekłe opisy i dialogi mocno archetypiczne chwilowo bardzo mnie nużyły i wyłączałam się z akcji. O Ile w ogóle można powiedzieć, że w książce jest jakaś akcja.

Obserwujemy pożycie małżeńskie Krystyny i Erlenda,...

Przy pierwszej części napisałam że: "Nie wierzyłam, że zakocham się w prozie sprzed nieomal stu lat, osadzonej w średniowieczu gdzie anioły i demony były tak samo realne jak sąsiedzi obok. a może nawet bardziej. to jest świetnie napisana powieść, z pełnokrwistymi, ciekawymi bohaterami i niesamowicie wciągającym klimatem!"
Jeśli to możliwe druga część jest jeszcze lepsza niż pierwsza. Jeszcze bardziej realna, jakby to powiedzieć "zyciowa", obnaża tylko to że człowieczy los, nie zmienia się, a zmieniają tylko dekoracje.

Przy pierwszej części napisałam że: "Nie wierzyłam, że zakocham się w prozie sprzed nieomal stu lat, osadzonej w średniowieczu gdzie anioły i demony były tak samo realne jak sąsiedzi obok. a może nawet bardziej. to jest świetnie napisana powieść, z pełnokrwistymi, ciekawymi bohaterami i niesamowicie wciągającym klimatem!"
Jeśli to możliwe druga część jest jeszcze lepsza niż...

Książkę znalazłam na półce w pokoju mamy. Była zakurzona i wyglądała na starą jak świat. Przekartkowałam i stwierdziłam, że styl autorki stoi na bardzo wysokim poziomie, a opisy są malownicze i pobudzają wyobraźnie, co od razu zachęciło mnie do przeczytania. Drugi tom tak samo dobry jak pierwszy, a może nawet lepszy, bo sposób przedstawienia początku znajomości bohaterki z jej mężem wydał mi się nieco zbyt ckliwy. Poza tym ciężko mi się do czegoś przyczepić. Postacie są świetnie skonstruowane pod względem psychologicznym i zapadają na długo w pamięć. Fabuła być może nie każdemu wyda się porywająca, ponieważ akcja toczy się wolno. Autorka skupia się na zwyczajach panujących w średniowiecznej Norwegii. Gwałtowne zwroty akcji jednak są i spadają na czytelnika nagle, co sprawia że w pewnych momentach nie sposób oderwać się od książki. Powieść pełna jest faktów historycznych i momentami trudno było mi się odnaleźć pośród nich, ale na pewno osoba bardziej obeznana z historią średniowiecznej Skandynawii zrozumie je bez trudu. Mogę tylko dodać, że na pewno sięgnę po trzeci tom.

Książkę znalazłam na półce w pokoju mamy. Była zakurzona i wyglądała na starą jak świat. Przekartkowałam i stwierdziłam, że styl autorki stoi na bardzo wysokim poziomie, a opisy są malownicze i pobudzają wyobraźnie, co od razu zachęciło mnie do przeczytania. Drugi tom tak samo dobry jak pierwszy, a może nawet lepszy, bo sposób przedstawienia początku znajomości bohaterki z...

Piękna, życiowa skandynawska saga. Jedyny minus, to zagęszczenie istotnych dla akcji bohaterów w kolejnych tomach, co powoduje konieczność silnego skupienia uwagi ;-)

Piękna, życiowa skandynawska saga. Jedyny minus, to zagęszczenie istotnych dla akcji bohaterów w kolejnych tomach, co powoduje konieczność silnego skupienia uwagi ;-)

Książkę czytałam z przerwą na dwie inne, choć jest jeszcze ciekawsza niż tom I. Pod koniec przeżywałam losy bohaterów, jak gdyby działy się naprawdę.

Książkę czytałam z przerwą na dwie inne, choć jest jeszcze ciekawsza niż tom I. Pod koniec przeżywałam losy bohaterów, jak gdyby działy się naprawdę.

Wróciłam do niej po wielu latach i tak jak kiedyś jestem nie zachwycona

Wróciłam do niej po wielu latach i tak jak kiedyś jestem nie zachwycona

Tom drugi cyklu dość dobrze się czyta, momentami książka wciąga. Za dużo w niej jednak polityki, jak na mój gust. Nie znoszę powieści o polityce! Tom pierwszy był znacznie bardziej wciągający, a ten tom oceniam jako dobry. I tyle.

Tom drugi cyklu dość dobrze się czyta, momentami książka wciąga. Za dużo w niej jednak polityki, jak na mój gust. Nie znoszę powieści o polityce! Tom pierwszy był znacznie bardziej wciągający, a ten tom oceniam jako dobry. I tyle.